بازار داغ لایک فروشی

مصاحبه کوتاهم با رادیو ایران درباره بازار داغ لایک فروشی. اینجا کلیک کنید.

جامعه شناسی دسکتاپی، جامعه شناس دسکتاپی

این مطلب در سایت انسان شناسی و فرهنگ منتشر شده است:

جامعه شناسی دسکتاپی، جامعه شناسان دسکتاپی

جامعه شناسان همانگونه که تأثیرات رسانه های جدید بر عرصه های مختلف جامعه را مطالعه می کنند تأثیرات آن بر خودشان و خود جامعه شناسی را نیز به دقت زیر نظر می گیرند.  هر ساله کتب و مقالات متعددی منتشر می شوند که بر تعامل بین جامعه شناسی و تکنولوژی های جدید ارتباطی تمرکز دارند. یکی از اهداف این نوع مطالعات پاسخ به این پرسش است که تکنولوژی های جدید ارتباطی بر تحقیق و پژوهش جامعه شناختی چه تأثیراتی داشته اند؟ این نوشتار کوتاه به پدیده نوظهوری در جامعه شناسی کشور می پردازد که که می تواند به جریانی غالب تبدیل گردد. پدیده ای که آنرا "جامعه شناسی دستکتاپی" (Desktop Sociology) و ذیربطان آن را "جامعه شناس دسکتاپی"(Desktop Sociologist) می نامم. جامعه شناسی دستکتاپی چند ویژگی دارد که در ادامه به طور مختصر به آنها اشاره می شود:

افشاگری در محیط خانواده با نرم افزارهای مکان یاب

این مطلب در شماره آبان 94 ماهنامه جامعه پویا منتشر شده است:

خبرنگار ماهنامه جامعه پویا چند سوال برایم ارسال کرد با این مضمون که:

"به تازگی در فضای مجازی تبلیغات نرم افزارهایی دیده می شود که ادعای توانایی ردیابی افراد را به کمک تلفن همراه دارند، این نرم افزارها را برخواسته از چه دگرگونی هایی در جامعه میبینید؟ به نظر شما گرایش به استفاده از چنین نرم افزارها یا هر نوع روش ردیابی افراد از سوی خانواده یا همسر چقدر است؟  شیوع این پدیده چه بیامدهایی در جامعه دارد و چه وضعیتی از جامعه منعکس می کند؟"

تصورم آن بود که گفته هایم قرار است به نقل از خودم در دل یک گزارش استفاده شود و به همین دلیل به زبان محاوره ای پاسخ دادم. ولی متأسفانه دیدم که  ماهنامه آنرا در قالب یک یادداشت منتشر کرده است.

............................

این مکان توسط « شبکه های اجتماعی» کنترل می شود

این مطلب در روزنامه ایران منتشر شده است:

این روزها حضور مدیران مختلف صنعت خودرو در شبکه های صدا و سیما به ویژه شبکه خبر افزایش یافته است. مباحثی که این مدیران تلاش می کنند تا برای افکار عمومی روشن سازند به گونه ای است که گویی آنان تک تک پیام های رد و بدل شده در شبکه های اجتماعی مجازی در خصوص نقد خودروسازان داخلی را بررسی؛ و در همان راستا پاسخ هایی را آماده کرده اند.

توصیه هایی برای اعضاء گروههای اجتماعی مجازی

این مطلب در سایت خبری فن آوری نوین منتشر شده است.

مدتی قبل برای اعضای گروههای اجتماعی مجازی توصیه هایی نوشتم که حاصل تحقیقاتم در این حوزه بود و از طریق تلگرام برای چند نفر از دوستانم ارسال کردم. این توصیه ها در حد گسترده ای مورد استقبال کاربران قرار گرفت و بازنشر شد. در اینجا متن کامل آن نوشته کوتاه آمده است:

1- اگر در دنیای واقعی با کسی روابط رسمی دارید در تلگرام هم با او رسمی باشید. اگر در دنیای واقعی او را "خانم" یا "آقای" خطاب می کنید ، نمی شود بدون هیچ زمینه یا اتفاق خاصی، در تلگرام او را عزیزم، جون، فدات و غیره خطاب کنید.

 

2- فرض را بر آن بگذارید که افراد به طور عادی همیشه آنلاین هستند. آدم ها معمولا سیم تلفن را از برق نمی کشند. پس توجه داشته باشید که چه ساعتی از شبانه روز دارید برای کسی پیام می فرستید.

 

3- گاهی اوقات نوشتن بهتر از بکار بردن نشانه ها (استیکرها) است. مثلا این پیام که "الان من خیلی خوشحالم" در مقایسه با نشانه " 😊 " ، اثرگذارتر است. اینطور نیست؟

 

رصد می شوید، مراقب باشید!

این مطلب در روزنامه آرمان منتشر شده است:

یکی از ویژگی های متمایز رسانه های جدید در مقایسه با رسانه های قبل از خود، ارتقاء مخاطب یا گیرنده پیام- در برداشتی سنتی –به جایگاه تولید کننده محتوا یا پیام است. به عبارت دیگر، در رسانه های جدیدی همچون شبکه های اجتماعی مجازی، فرد یا کاربر هم امکان دریافت پیام  و هم تولید آنرا دارد. در اینجا مخاطبِ منفعلِ رسانه های سنتی، به کاربری فعال تبدیل می شود. به همین دلیل است که برخی؛ رسانه های جدید را " رسانه من"( my media) می نامند. این عنوان بر تبدیل رسانه های جمعی یا توده ای(Mass) بر رسانه ای فردی دلالت دارد.

او را نکشید: ما و خبر درگذشت هنرمندان در شبکه های اجتماعی

این مطلب در سایت خبر آنلاین منتشر شده است:

در مطالعات اجتماعی و اقتصادی اصطلاح "پیشگویی خودانجام" یا  "معطوف به مقصود" (self-fulfilling prophecy) وجود دارد که اولین بار در سال 1948 توسط رابرت مرتن بکار برده شد. مرتن درباره آن می‌گوید: تعریف کذبی از واقعیت، رفتارهایی را ایجاد می‌کند که نتیجه آن رفتارها، زمینه تحقق همان تعریف کذب اولیه می شود. مثلا این شایعه در شهر می‌پیچد که بانک‌ها در حال ورشکستگی اند. پس مردم هم نگران می شوند و برای بیرون کشیدن پول شان از بانک ها، به آنها هجوم می برند. بانک ها هم پس از مدت کوتاهی ورشکسته می شوند. خیلی ها در رقابت های سیاسی و اقتصادی، برای از گود خارج کردن رقباء، از این تکنیک استفاده می کنند. بعضی از روان شناسان اجتماعی هم از این واژه استفاده کرده اند. آنها می گویند وقتی ما از کسی " انتظار" خاصی داریم پس رفتارهایمان هم طبق آن انتظار رقم می خورد. نتیجه آنکه آن فرد هم به تدریج طبق انتظارات ما رفتار می کند، یعنی همانی می شود که ما می خواهیم.

در چند ماه گذشته اخبار متعددی در گروههای اجتماعی موبایلی درباره درگذشت هنرمندان منتشر شد. اخباری که ساعاتی پس از انتشار؛ تکذیب می شوند، که آخرین آن در روزهای اخیر بود. وضعیت به گونه ای شده است که هنرمندان از مراجعه به مراکز درمانی برای درمان بیماری خود دچار نگرانی می شوند. نگرانی از اینکه نکند پس از دریافت شماره و مراجعه به پزشک جهت ویزیت، خبر درگذشت خود را از او بشنوند! اینکه پزشکی که در حال ُسر دادن انگشتش روی صفحه تلفن همراه است با دیدن آنها متعجب شده و بگوید " خدا نکند شما از دنیا بروید! شما سرمایه این کشور هستید"، و بعد موقع تزریق سرم هم، پرستار نیز به آنها بگوید: "چیزی تان نیست. اصلا نگران نباشید! هیچ کس با این بیماری از دنیا نرفته است و ....". جمله های اخیر را تعمدا نوشتم تا معنی پیشگویی معطوف به مقصود را بهتر برسانم. شما اضافه کنید نگهبان بیمارستان، راننده تاکسی، نگهبان ساختمان محل اقامت و ...این هنرمند در آن روز آنقدر انرژی! مردن دریافت خواهد کرد که اگر از دنیا نرود باید تعجب کرد.

قبلا در توصیه هایی که برای نحوه رفتار در گروههای اجتماعی مجازی داشتم تأکید کردم که قبل از اطلاع از درستی یک خبر یا مطلب، آنرا برای دیگران بازنشر نکنیم. شما به راحتی می توانید به سایت خبرگزاری های رسمی مراجعه کنید و از صحت خبر مطلع شوید. نکته آخر؛ به این دلیل عنوان این نوشته را " او را نکشید، او زنده است" انتخاب کردم که تقریبا هیچ کس خبر یا مطلب تکذیب شدن درگذشت یک هنرمند را بازنشر نمی کند! گویی همه منتظرند او از دنیا برود و بعد در این خصوص صحبت کنند! گویی تکذیب کردن خبر درگذشت او زندگی را از هیجان خارج کرده و به شرایط عادی باز می گرداند!

لطفا هر طور راحتید ننویسید! : سبک نگارش در شبکه های اجتماعی

این مطلب در تاریخ 1 شهریور 1394 در سایت خبر آنلاین منتشر شده است:

چند روز قبل با چند نفر از همکاران درباره سبک نگارش در ورقه های امتحانی دانشجویان صحبت می کردیم. همه اشتراک نظر داشتیم که هر سال وضع نگارش عجیب تر می شود. از معلمان دبیرستان هم این موضوع را شنیده بودم . اینکه در سال های اخیر، زبانِ نوشتن؛ محاوره ای، و غلط های املایی هم بسیار زیاد شده است. نکته جالب آنکه یکی از معلمان دبیرستان هم برایم تعریف می کرد که وقتی به دانش آموز می گویم به جای " اصلا" یا " اصلن" ننویس " اسن"، پاسخ او آن بود که همه جا اینطور می نویسند. وقتی می پرسم منظورت از همه جا کجاست؟ می گوید: تلگرام!

دوست دیگری تعریف می کرد که چون عمل نوشتن در این روزها فقط به تلگرام محدود شده است چند روز قبل در یک نامه اداری دچار تردید شده بود که بین " لطفا"، " لتفن" و "لودفن " کدام یک درست است؟ واقعیت آن است اگر همینطور پیش برویم در چند سال آینده زبان فارسی نابود خواهد شد. به این کلمات توجه کنید: "عحسن"(احسنت)، "کصافط"، "جک"، "این ب اون در"، "مصلا"، "عمانت" . می بینید که هیچ قاعده مشخصی در بکارگیری این کلمات وجود ندارد. مثلا "خواهش" به " خاهش" تبدیل می شود و " جوک" به " جک"! بعضی ها " لطفا" را "لطفن" و بعضی ها هم" لدفن" می نویسند. مسأله آن است که می توان نوشتن " اینقد" به جای اینقدر یا "فک کنم" به جای فکر کنم را درک کرد ولی فهم "عحسن" به جای احسنت بسیار دشوار است. یک مطالعه نشان می دهد که برخی از اعضاء شبکه های اجتماعی سعی می کنند لوندی، شیطنت، بامزه گی، شوخ طبعی و طنازی خود را با دست بردن در نحوه نگارش کلمات نشان دهند. کاش بتوانیم دقت کنیم و این کار را نکنیم. مسأله؛ بکار بردن کلمات بیگانه یا غیر بیگانه، یا نگارش فارسی یا فینگلیش نیست. با این عمل، مسأله رشته رشته کردن شاهنامه فردوسی و آتش زدن آن و پریدن از روی آن است!

رسانه های جدید نوکیسه گی را گسترش دادند: ببین! من هم اینجا هستم!

این مطلب در شماره اول ماهنامه جامعه پویا ، مورخ شهریور 1394 منتشر شده است:

تورشتاین وبلن در کتاب نظریه طبقه تن‌آسان، اصطلاح « مصرف تظاهر‌آمیز» را بکار برد. این اصطلاح برای توصیف کسانی بکار برده شد که به تازه‌گی به ثروتی دست یافته‌اند و در تلاش‌اند تا با مصرف کالاهای لوکس، ورود و تعلق خود را به طبقه اجتماعی جدید اعلان عمومی کنند. آنچه در مصرف تظاهرآمیز محوری محسوب می شود همانا « نمایش» و « به رخ کشیدن» است. منظور آنکه، همه چیز نه در عمق بلکه در سطح اتفاق می‌افتد.

تجربه بی مکانی و بی زمانی با شبکه های اجتماعی موبایلی: مرز خانه ی من کجاست؟

روزنامه ایران این مطلب را در 11 مرداد 1394 منتشر کرده است. 

وقتی تاریخ اجتماعی هر یک از وسایل ارتباط جمعی نظیر رادیو، تلویزیون و رایانه را بررسی می کنیم می بینیم که هر کدام از آنها در ارتباط با تقویت تعلق اجتماعی و تقویت روابط اجتماعی، قصه خاص خودشان را داشته اند. مثلاً با محور قرار دادن کانون خانواده، وقتی رادیو آمد خانواده ها ابتدا دور هم جمع شدند تا « با هم» به صدایی که از آن بیرون می آمد گوش کنند. وقتی تلویزیون آمد آن جمع قبلی این بار دور « جعبه جادو» جمع شد تا « با هم » تصویر و صدایی را که از آن بیرون می آمد ببینند و بشنوند.